Era unha tarde apagada, encapotada na que nada incitaba a saír da
casa...pero tiña que ir aos talleres de memoria que organiza a Cruz Vermella
para difundir e facer participes do proxecto Boiro Verde aos maiores que
asisten a eles. Os meus ámbitos de actuación foron Cabo de Cruz e Abanqueiro.
Estaba algo nervioso, porque negalo, asi que para ter todo baixo control
decidinme ir unha media hora para atallar calquer imprevisto, verme ca
monitora, explicarlle quen era, que ia dicir e pedirlle a súa axuda se me veia
necesitado dela. Alomenos esa era a idea.
Cheguei sobre as catro ao centro sociocultural e eiqui a miña primeira
traba: non sabia onde se realizaban os talleres, ningún cartel ou anuncio o
aclaraba. Ante esta primeira dificultade de carácter labiríntico (imaxinádevos
un bo numero de habitacións sen ningún indicador e ninguén a quen preguntarlle)
unhas señoras viñeron a miña axuda. Resulta que elas ían ao taller de memoria
pero pasáballes o mesmo, recentemente cambiaran as aulas por iso non había
carteis nin nada. Outras compañeiras uníronsenos e atopamos o sitio en
cuestión, amplia na que se xuntaban de 20 a 25 mulleres. E curioso como solo
atopei a un home nos talleres aos que asistín.
Pouco a pouco foron chegando e as preguntas acerca da miña persoa
afloraron: era o novo profesor? Que
iamos a facer ese dia? Unha delas dixome que lle sonaba a miña cara, senón era
de por aquí, de quen era? (creo que foi a pregunta mais dita). Outra sacoume a
colación dunha foto do periódico, ese marasmo de curiosidade case me engule non
podendo satisfacer a todas as dudas acerca da miña persoa e esbozando un
sorriso. Certamente e encomiable como xente que viviu tanto aínda ten ansia de
coñecemento e comprensión do seu entorno, e unha actitude ante a vida que
admiro, foron moi receptivos. Por iso tan pronto chegou a monitora e me presentei
ante todos por enésima vez vía toda esa atención enfocada en min. Nuns momentos
expliqueilles o proxecto de Boiro Verde, agradecinlles a súa colaboración no
calendario de cultivos e que contabamos ca súa asistencia o vindeiro 27.
O meu discurso funcionou (ou foron tan amables como para non denotar outra
cousa) e dinlles as gracias a todas, iso valeume un aplauso e un bombón, de
todo corazón acepteino ca sua simpatía. Espero atoparme con eles e cas seus
sorrisos o 27.
Esta foi a miña experiencia nos talleres de memoria e cos nosos maiores en
Abanqueiro e Cabo de Cruz.
No hay comentarios:
Publicar un comentario